Quand on n’a pas ce que l’on aime, il faut aimer ce que l’on a. Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Jest takie określenie jak syndrom paryski. Chodzi o to, że tyle się o tym Paryżu mówi, tyle tego Paryża wszędzie, że jak się tam pojedzie osobiście to może być różnie. Najczęściej dotyczy to Japończyków, ale my Europejczycy też nie jesteśmy bezbronni. O tym, jak nie utonąć w gąszczu komunikatów i bez stresu odnaleźć się w Paryżu, piszę tutaj. Pomijając kwestie stricte praktyczne, pierwsza wizyta w Paryżu może rozczarować. Żeby tego nie doświadczyć, polecam pierwszą wycieczkę do Paryża rozpocząć… wieczorem. W nocy Paryż jest naprawdę absolutnie piękny i zapierający dech w piersiach. Wtedy jego ogrom nie jest przytłaczający, ale zachwycający. Magia świateł robi swoje, a pierwszy przejazd pod Wieżą Eiffla na zawsze pozostanie mi w pamięci. Doskonałym sposobem na oswojenie się z Paryżem jest rejs statkiem wycieczkowym po Sekwanie. Warto sprawdzić wcześniej godziny na przykład tutaj lub tutaj. Taka półtoragodzinna wycieczka pozwoli Wam nabrać orientacji w terenie i zrobić piękne zdjęcia iluminacji Wieży Eiffla (pamiętajcie, żeby ich nie publikować, bo to zabronione). Taki wieczór najlepiej zakończyć w którejś z urokliwych paryskich knajpek, które ponownie zaczynają działać w okolicach godziny 19:00. Wieczorami każda dzielnica Paryża tętni życiem, paryżanie uwielbiają długie posiedzenia przy jedzeniu i winie, niezależnie od pory roku także na dworze. Tygiel kulturowy gwarantuje różnorodne doznania artystyczne, ulice pełne są wszelkiej maści artystów, którzy tańczą, śpiewają, malują, a nawet… masują. Także weźcie głęboki oddech, zamknijcie oczy i poczujcie paryską atmosferę. Przecież wszystko jest kwestią nastawienia.

P.S. Pardon, że tak „paryżuję”, ale słowa kluczowe się same nie napiszą c’nie? ;)
Ponownie ogromne merci za użyczenie zdjęć przez www.ignacy50.pl i www.sklepzfotografią.pl